2. Ο κύβος ερήμην

Ήταν από τα πιο γαμιστερά μύδια που είχε φάει ποτέ. Εξίσου καλά με του Τάσου. Έπρεπε να παραδεχτεί οτι ο αχώνευτος τον είχε φτάσει στις μαγειρικές ικανότητες. Μειδίασε. Πήρε μία χαρτοπετσέτα και σκούπισε το μυδίασμα απ' το κωλοσάγωνό του.

Τελευταία ο Τάσος την είχε δεί εφευρέτης. Είχε φτίαξει κάμποσες πατέντες. Το μοντάρισμα του στον κύβο του ρούμπικ, με ένα χρώμα μόνο για ανεγκέφαλους, πουλούσε ήδη. Σε χρώματα ουράνιου τόξου για τους μικρούς μας φίλους και απεμπλουτισμένου ουρανίου, για πρώην πυρηνικούς επιστήμονες, έλεγε η διαφήμιση.

Δεν μπορούσε να κάθεται με σταυρωμένα χέρια, ενώ ο εχθρός δούλευε. Τα σχεδία για τον επικηκυντή μασχάλης ήταν ήδη έτοιμα. Σε λίγο ο κόσμος θα κυκλοφορούσε έξω με δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη και ο Τάσος θα έπερνε το νόμπελ ευρεσιτεχνίας που χρόνια λιγουρευόταν. Δεν θα το επέτρεπε αυτό.

Εκάτσε μπροστά στο νιπτήρα σκεπτικός. Ήθελε να πλύνει τα χέρια του, αλλά είχε τελειώσει το σαπούνι. Δεν πειράζει. Έβαλε υγρό πιάτων. Πρίν αφήσει κάτω το μπουκάλι το ζούληξε και μπουρμπουλήθρες βγήκαν απ' το στόμιο. Κάτι έπρεπε να κάνει. Αλλά τι; Η ματιά του έπεσε πανω σε ένα χωριάτικο λουκάνικο που έχασκε ανέμελο στον πάγκο της κουζίνας. Δύο ντομάτες δεξιά κι αριστερά του έκαναν παρέα. Έφαγε ντεζαβού. Η όλη σκηνή κάτι του θύμιζε. Κάτι από τα παλιά. Μπουρμπουλήθρες. Λουκάνικο. Παλιά. Πούτσα. Επιτυχία. Ξαφνικά το είχε.

Πήρε τηλέφωνο τον Τάσο.

“Τι θές;” ακούστηκε η φωνή του Τασου από την άλλη άκρη του ακουστικού.

“Πού ξές ότι είμαι εγώ;” απάντησε ο Μήτσος.

“Έχω αναγνώριση.”

“Α. Τι κάνεις;”

“Τρώω δαμάσκηνα.”

“Με τόσα δαμασκηνα που τρώς πρέπει να περνάς τη μισή μέρα χέζοντας.” ειρωνεύτικε ο Μήτσος.

“Μ'αρέσει να πουλάω τα πούρα χονδρική” απάντησε αποστομωτικά ο Τάσος.

“Σε έχω.” είπε ο Μήτσος αγνοώντας τον και κοίταξε στο τραπέζι μπροστά του, όπου είχε ακουμπισμένο το δημιούργημά του. Ήταν ένα λουκάνικο τυλιγμένο σε μπουρμπουληθρόχαρτο. Ένα προχειρο πρωτότυπο, αλλά ήδη στο μυαλό του έπαιζε το σλόγκαν της διαφημιστικής του καμπάνιας. “Σεξουαλικώς μεταδιδώμενα βοηθήματα. Η απόλαυση ποτέ δεν ήταν τόσο εθιστική.”